Het Cascadecomplex, gelegen ten westen van het Centraal Station langs het Emmaviaduct, is gezichtsbepalend voor de zuidelijke entree van de Groninger Binnenstad. Als een imposante nieuwe stadswal is het de laatste invulling van gebouwen in de zogenaamde Verbindingskanaalzone, een stedenbouwkundig ontwikkelingsgebied dat zich van de Brink (twee flats naar een ontwerp van architect Rem Koolhaas) uitstrekt tot aan de Hoendiepkade.

De locatie in de buurt van het station past in de traditie van de jaren '80 van de vorige eeuw om mensen te stimuleren met het openbaar vervoer naar hun werk te gaan. Architect Pi de Bruijn, die optrad als supervisor van het hele complex ging bij zijn eerste schetsen uit van het idee 'ruwe bolster, blanke pit': een stoer U-vormig gebouw met in het midden een vriendelijk, schuin oplopend binnenplein met fonteinen en kunstwerken (de Cascade). Op weg naar realisatie sneuvelde het plein ten koste van een wat anonieme parkeerplaats. Maar met de ruwe bolster kwam het goed.

Hoewel niet direct herkenbaar werd de U-vorm door diverse architecten ingevuld. De Bruin tekende zelf voor de korte zijde van de U. Ben Loerakker ontwierp de zijde langs het viaduct en Niek van Vugt hield zich bezig met het bouwlichaam langs de Emmasingel. De zijde langs het Noord Willemskanaal, ontworpen door Bonnema architecten, kwam als laatste tot stand. De bijdrage van Bonnema valt een beetje uit de toon. Het hoofdgebouw is opgetrokken uit rode baksteen en voor de gevels van de ribgebouwen is, in plaats van een aluminiumkleur, gekozen voor een koperbekleding. Als blikvanger is op de hoek aan de Emmasingel een woontoren van 53 meter hoog gerealiseerd. In de eerste plannen voor de Verbindingskanaalzone was hier een toren van 150 meter hoog gepland, maar dat plan van architect Josef Kleihues ging niet door. Hoger bouwen dan de Martinitoren stuitte op veel weerstand.

Als gastvrouw van Cascade werd in 2004 het beeld Ultra van kunstenaar Silvia B. op de trappen van het complex geplaatst. Ultra is een dame die zich anders voordoet dan ze in werkelijkheid is. Uiterlijke schijn verbergt de ware aard die minder mooi, zelfs mismaakt is. Wellicht een allegorie van de stad zelf; een plek vol tegenstrijdigheden.